Ο θυμός και η εναντιωματική συμπεριφορά είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση για τους γονείς παιδιών και τα ίδια τα παιδιά με ΔΕΠΥ. Είναι συνήθως το σύμπτωμα που φέρνει τους γονείς στην αναζήτηση επαγγελματικής βοήθειας και αυτό που συχνά «στιγματίζει» τα παιδιά με ΔΕΠΥ. Για το λόγο αυτό είναι σημαντικό να καταστεί από την αρχή σαφές ότι δεν είναι σκοπός των παιδιών με ΔΕΠΥ να «τρελάνουν» τους γονείς τους, παρόλο που κάποιες φορές μπορεί να μοιάζει έτσι. Όταν μια συμπεριφορά είναι βιολογική ( ή "ασυνείδητη" ) σημαίνει ότι το παιδί δεν έχει έλεγχο πάνω σε αυτή τη συμπεριφορά. Συμβαίνει αυτόματα, δεν το σκέφτεται, δεν το επεξεργάζεται και δεν έχει ιδέα τις περισσότερες φορές γιατί αντιδράει με το τρόπο που αντιδράει. Για αυτό και πολύ συχνά τα παιδιά με ΔΕΠΥ, εκ των υστέρων, αισθάνονται ενοχές για τη παρορμητική συμπεριφορά τους. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται ο ρόλος της ΔΕΠΥ: δεν δίνει στο παιδί τον απαραίτητο χρόνο επεξεργασίας - πρόκειται για το γνωστό παρορμητισμό της ΔΕΠΥ - και το παιδί εκφράζει το συναίσθημα όπως ακριβώς το νιώθει, χωρίς να προλαβαίνει να το “φιλτράρει”. Το παιδί με ΔΕΠΥ δεν έχει τους μηχανισμούς εκείνους που ελέγχουν το συναίσθημα και του επιτρέπουν να το “φρενάρει”. Δεν είναι τυχαίο ότι το μυαλό ενός ατόμου με ΔΕΠΥ έχει παρομοιαστεί από τον Dr Hallowell ως “μια Ferrari με φρένα ποδηλάτου”.

Αυτή ακριβώς η κατανόηση θα βοηθήσει το γονιό να “μαλακώσει” την αντίδρασή του, να την ελέγξει και αντί να απαντήσει στο παιδί του με την ίδια ένταση - διαιωνίζοντας έτσι τον κύκλο του θυμού- να ανταπεξέλθει στη δυσκολία του και να το βοηθήσει, βοηθώντας συγχρόνως και όλη την οικογένεια. Είναι μάλλον ουτοπικό και άδικο να ζητάμε από το γονιό να παραμείνει ψύχραιμος αν βαθιά μέσα του πιστεύει ότι το παιδί το κάνει επίτηδες ή τελοσπάντων θα μπορούσε κάπως να ελέγξει τη συμπεριφορά του. Ο έλεγχος του "δρω-πάνω στο συναίσθημα" είναι κάτι που χρειάζεται εκπαίδευση για τα παιδιά με ΔΕΠΥ. Δεν έρχεται μόνος του με τη φυσιολογική ανάπτυξη του παιδιού. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι αυτό που ζητείται από τους γονείς δεν είναι να "θυσιαστούν" για ένα παιδί που απλά αρέσκεται να τους δυσκολεύει. Τους ζητείται να κατανοήσουν την εγγενή δυσκολία του παιδιού και να τη φέρνουν στο μπροστινό μέρος του μυαλού τους όταν η συμπεριφορά του παιδιού τους γίνεται προκλητική.

Έτσι ο γονιός θα μπορέσει να έχει την κατάλληλη ανταπόκριση στο θυμό ή την εναντιωματική συμπεριφορά του παιδιού του, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή εκπαίδευση των παιδιών με ΔΕΠΥ. Το παιδί με ΔΕΠΥ χρειάζεται να εκπαιδευτεί πως να διαχειρίζεται τις δυσκολίες που συνεπάγεται η διάγνωσή του, όχι να χρησιμοποιεί αυτές τις δυσκολίες ως “συγχωροχάρτι” ή ως δικαιολογία. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε ένα μη βιώσιμο κλίμα στην οικογένεια και είναι πραγματικά μη βοηθητικό και για το ίδιο το παιδί. Όπως όλοι, έτσι και τα παιδιά με ΔΕΠΥ όταν ενηλικιωθούν θα χρειαστεί να ανταπεξέλθουν σε κοινωνικές σταθερές, κοινές για όλους και συχνά ανελαστικές. Τα δυνατότερα θεμέλια που μπορούν να τους παρέχουν οι γονείς τους, είναι τα υγιή και μη τιμωρητικά όρια και όχι η ανορίωτη ανοχή οποιασδήποτε συμπεριφοράς, με τη δικαιολογία της ΔΕΠΥ.