Συχνά οι γονείς παιδιών που έχουν λάβει διάγνωση της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής (και) υπερκινητικότητας (ΔΕΠυ), συχνά γνωστά και ως “υπερκινητικά” παιδιά, ή γονείς που υποψιάζονται ότι το παιδί τους μπορεί να έχει συμπτώματα της διαταραχής, βρίσκονται αμήχανοι και προβληματισμένοι μπροστά στις πολλές συμβουλές και κατευθύνσεις που λαμβάνουν από το περιβάλλον τους για το πως να βοηθήσουν το παιδί τους. Φυσικά κάθε γονιός ξεκινάει από το σημείο να προσφέρει τη μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη βοήθεια για το παιδί του, αλλά πώς να διαλέξει ανάμεσα σε τόσες επιλογές και διαφορετικές θεραπευτικές μεθόδους; 

 

Θα βοηθούσε, λοιπόν, εδώ να αποσαφηνίσω πώς δουλεύω μαζί με το παιδί που έχει διαγνωστεί ή φέρει συμπτώματα ΔΕΠυ στη  θεραπευτική συνεδρία. Όπως κάθε φορά που οι γονείς ενός παιδιού ζητήσουν τη παρέμβασή μου, και εδώ το πρώτο βήμα είναι να λάβω ένα πλήρες και κατά το δυνατόν λεπτομερέστερο ιστορικό του παιδιού αλλά και της υπόλοιπης οικογένειας προκειμένου να εντοπιστούν γονιδιακές προκαταβολές και να αποσαφηνιστεί το περιβάλλον στο οποίο εκδηλώνονται τα συμπτώματα. Όπως γνωρίζουμε σήμερα, η εκδήλωση της διαταραχής ξεκινάει από το γονιδιακό αποτύπωμα του ατόμου που φέρει τη διάγνωση, ωστόσο η πορεία που θα έχει και ο συγκεκριμένος τρόπος που θα εκδηλωθεί είναι διαφορετικός και μοναδικός σε κάθε άνθρωπο και εξαρτάται από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει. 

 

Οι παρεμβάσεις μου, έτσι, έχουν διπλό σκοπό. Αρχικά σε ένας-προς-έναν επίπεδο, να δώσουν στο παιδί το χώρο και το χρόνο να ξεδιπλώσει τις συμπεριφορές του και μέσα από αυτές, τα συμπτώματα της διαταραχής, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις δυσκολίες του. Με τη βοήθεια της παιγνιοθεραπείας, το παιδί καθοδηγείται να επεξεργαστεί ό,τι συνιστά για αυτό πρόκληση και παρεμβάλλεται στην ομαλή ψυχοκοινωνική και συναισθηματική του ανάπτυξη με τρόπο που σέβεται τη μοναδικότητά του, το ρυθμό του και την προσωπικότητά του. Η εμπειρία μου δουλεύοντας με παιδιά, και ειδικά με παιδιά με ΔΕΠυ, είναι ότι κάθε φορά, όταν στο παιδί δοθεί η δυνατότητα να εκφραστεί απερίφραστα και ελεύθερα μέσα στη θεραπεία, όποια συμπτώματα το έφεραν στο θεραπευτικό δωμάτιο γίνονται πιο ήπια, οι δυσκολίες του εξομαλύνονται και αυτό είναι έκδηλο στη συμπεριφορά του. Οι σχέσεις του με την υπόλοιπη οικογένεια βελτιώνονται και ικανοποιείται περισσότερο από τις κοινωνικές του συναναστροφές. Η βελτίωση της ψυχοκοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης του παιδιού οδηγεί σε βελτίωση της γενικότερης εικόνας του και στο σχολικό περιβάλλον και σχολικές επιδόσεις. 

 

Ειδικά στα παιδιά με ΔΕΠυ, όπου η βελτίωση της συμπεριφοράς και των επιδόσεων στη τάξη είναι πρωταρχικό αίτημα των γονέων, η θεραπεία περιλαμβάνει επιπλέον παρεμβάσεις που στοχεύουν στην αλλαγή των μη λειτουργικών συμπεριφορών. Οι παρεμβάσεις αυτές αντλούνται από τη γνωσιακή - συμπεριφορική προσέγγιση που μου παρέχει τα εργαλεία ώστε να επέμβω στοχευμένα σε συμπεριφορές που φανερώνουν τη δυσκολία του παιδιού και συχνά χαρακτηρίζονται “προβληματικές”. Σε συνεργασία με τους γονείς εντοπίζουμε αυτές τις συμπεριφορές και παρεμβαίνουμε συγκεκριμένα και στοχευμένα ώστε να αντικαταστήσουμε τη συμπεριφορά που μας απασχολεί με την επιδιωκόμενη.